#6: Kłamstwo ma krótkie nogi i wredną osobowość.

        "Kac morderca nie ma serca" wystukałam na klawiaturze mojego iphone'a i wysłałam wiadomość do Peggy. Obaliłyśmy wczoraj dwie butelki czerwonego wina po czym prawie zasnęłam na kanapie z głową blondynki na kolanach. Nigdy dużo nie piłam, bo miałam słabą głowę, a rano kac miał prawo bytu w dziewięćdziesięciu procentach. Zawsze z Larkinem zastanawialiśmy się jak to możliwe, aż w końcu doszliśmy do wniosku, że żyjemy w jakiejś telepatycznej symbiozie - on pije na potęgę, a ja rano cierpię za nas oboje. Fuck, dlaczego po raz kolejny go wspominam? W każdym razie było chwilę po dziesiątej rano, a ja natychmiast potrzebowałam aspiryny.

          Uśmiechnęłam się, przypominając sobie wczorajszy wieczór. Świetnie spędziłyśmy ten czas. Pogadałyśmy sobie szczerze (a raczej pół-szczerze w moim przypadku, z racji tego iż szerokim łukiem omijałam temat gdzie zazwyczaj znikam wieczorami), ponarzekałyśmy, pofantazjowałyśmy o przyszłości, wplatając w to jakieś niemożliwe wątki np seks w samolocie z przystojnym pilotem albo ukończenie studiów z wyróżnieniem i poznanie księcia z bajki. Próbowałam wyciągnąć z niej jakąkolwiek informację o Gerardzie, ale milczała, zarzekając się, że nic oprócz rozmowy po zajęciach nie było i czego niezmiernie żałuje. Na samo wspomnienie o tym, jak mnie o tym poinformowała wywołuje u mnie falę stresu i zaczynam się trochę bać, ale nieważne. Nie mogłam przecież teraz o tym myśleć.

          O wpół do drugiej po południu mój telefon nagle się rozdzwonił. Byłam pewna, że to Pegg odpisała mi na wiadomość, kiedy już wygrzebała się z pościeli. Jakież było moje zaskoczenie, kiedy na wyświetlaczu nie pojawiło się jej imię.

            Uśmiechnęłam się do siebie, że moja reakcja go ruszyła. Byłam na niego zła i wcale tego nie ukrywałam. Naprawdę sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej gdyby napisał chociaż krótkie "przepraszam". Rozumiem, że miał ochotę na imprezę, na wódkę czy na cokolwiek co tam się wczoraj u niego działo, ale powinien szanować czas jaki poświęcam na przygotowanie go do poprawki. W tej chwili miałam w dupie całą tę sławę, która go otaczała i całą presję, z której możliwe, że nie potrafił wynieść nic dobrego. Zachował się jak dupek, więc całkowicie należała mu się olewka z mojej strony. Szybko zabrałam się za odpowiedź.

       Przegryzłam dolną wargę. Zdenerwuje się. Na pewno będzie zawiedziony, bo w końcu obiecałam mu pomoc, a teraz tak po prostu to olewam. Ale on też nie zachował się w porządku. W pewnym sensie mnie oszukał... Prawda?

        Otworzyłam szerzej oczy, kiedy po chwili telefon znów dał o sobie znać, a ja miałam ułamek sekundy, żeby zdecydować, który kolor słuchawki wcisnąć, kiedy zadzwonił.

- Złościsz się? - odezwał się zachrypnięty głos po drugiej stronie.

Ohoo, fajna impreza była, skoro ledwo mówi.

        Czy się złościłam? Oczywiście, że tak, jednak nie mogłam wydusić z siebie takiej odpowiedzi. Hazza przegiął i powinien to sprostować, a ja nie powinnam tak się go czepiać, ale nie potrafiłam inaczej. Ślęczenie nad książkami, które miałam dokładnie obkute sprawiało mi niemałą trudność, szczególnie, że rozumiałam z nich wszystko i musiałam trochę pogłówkować z czym chłopak może mieć problem, a co wystarczy wytłumaczyć mu słownie.

- Nat? - ponaglił mnie, kiedy długo nie odpowiadałam.

Potrząsnęłam prędko głową, żeby przywrócić mózg do zdolności racjonalnego myślenia.

- Napisałeś do mnie pół godziny przed spotkaniem. - wygarnęłam. - Siedziałam kilka godzin nad tym, co teraz spokojnie czeka w twojej skrzynce. Nie dziw mi się, że nie tryskam radością.

         Usłyszałam jak odetchnął ciężko w geście zrezygnowania i czekałam cierpliwie aż się odezwie. Odgarnęłam niesforny kosmyk włosów za ucho i nerwowo wygładzałam dłonią materiał dżinsów, które dziś włożyłam. Spojrzałam na zegar ścienny i śledziłam wzrokiem czerwony sekundnik, poruszający się po tarczy w idealnie równych odstępach czasu. Oboje milczeliśmy kilka pełnych ruchów wskazówki, aż w końcu po drugiej stronie usłyszałam całkiem odmieniony ton głosu chłopaka.

- Ty musisz mi pomóc. - odparł jakby odrobinę przygaszony. - Jeśli nie to zginę. Tu nie chodzi tylko o jakiś głupi podpis przy moim nazwisku. - zamilkł na chwilę, po czym kontynuował. - Nie powinienem ci o tym mówić, ale poważnie myślisz, że pchałbym się na studia, kiedy mamy przed sobą trasę, płytę i masę innej roboty? Wszystko ci wytłumaczę, ale proszę, pomóż mi to zaliczyć. Mogę się odwdzięczyć.

- Odwdzięczyć? - zmarszczyłam czoło, nie rozumiejąc o co może mu chodzić.

- Finansowo. Albo w jakikolwiek inny sposób.

- Nie potrzebuję twoich pieniędzy! - warknęłam, odrobinę głośniej niż planowałam. Przeczesałam dłonią włosy i prędko dodałam. - Wydrukuj to, spotkamy się wieczorem.

***

       Byłam wściekła. Kolejna rozmowa kwalifikacyjna skończyła się na "w porządku, zadzwonimy". Naprawdę zazdrościłam Nat tych korepetycji, których udzielała dzieciakom. Łatwy i dość przyjemny sposób na zarobek. Ja oczywiście musiałam wybrać tak beznadziejny kierunek pod tym względem, bo błagam, który dzieciak może oczekiwać korepetycji z prawa handlowego albo pomocy w ogarnianiu starorzymskich kodeksów. Jeszcze może dałoby radę coś wymyślić, gdybym nie była na tym cholernym, pierwszym roku. Mergaret Smith - jesteś typowym pechowcem jeśli chodzi o hajs.

       Jedyne o czym teraz marzyłam to kubek gorącej kawy z whisky. Nie czułam się źle po wczorajszej mini-imprezie na kanapie u Larce, bo trochę oszukiwałam. Nic nie mówiłam jej o tym, że szukam nałogowo jakiejkolwiek roboty, więc byłam zmuszona do dolewania jej co chwilę wina, żeby nie zorientowała się, że coś u mnie nie tak. Z tego co wiedziałam sama miała trochę problemów, zwłaszcza z chorującą mamą, więc nie chciałam dokładać jej w tym czasie jeszcze swoich.

       Weszłam do naszej ulubionej kawiarni i nawet nie rozwiązując szala pod szyją podeszłam prędko do baru, gdzie złożyłam zamówienie. Bacznie obserwowałam kelnerkę, która zmagała się teraz z ekspresem, kiedy ktoś wyrwał mnie z zamyślenia rzucając moim nazwiskiem.

- Panna Smith? - usłyszałam po lewej męski, niski głos, który kojarzyłam z...

       O Boże... Gerard James Kim właśnie stał obok mnie, opierając się bokiem o ladę i uśmiechając w ten sam sposób, przez który dostawałam waty w kolanach, kiedy zamieniał ze mną tych kilka zdań po zajęciach. Miał na sobie ciemnoszary garnitur z czarnym krawatem, a jasne włosy idealnie ułożone. Rozpięty płaszcz wskazywał na to, że również dopiero co przestąpił próg tej kawiarni.

- Peggy. - przedstawiłam się, nie mogąc powstrzymać uśmiechu, który od razu wpełzł na moją twarz.

       W życiu nie spodziewałam się, że kiedykolwiek jeszcze z nim porozmawiam. Sprawiał wrażenie niedostępnego i wywyższającego się, który wręcz z łaską zgodził się prowadzenie tych zajęć na moim roku. A teraz stał obok mnie, uśmiechając się i naprawdę wyglądając na swój wiek, a nie na czterdziestoletniego człowieka sukcesu, który poza swoją aktówką nie widział świata.

- Spieszysz się? - spytał, upijając łyk swojej kawy i nie spuszczając ze mnie spojrzenia.

- W ogóle. - odparłam, wzruszając delikatnie ramionami i biorąc kubek od kelnerki, która mi go podawała. - Właśnie wracam z kolejnego spotkania w sprawie pracy.

- Szukasz czegoś? - zainteresował się, a ja westchnęłam ciężko, a na moją twarz wdarł się smutek.

- Bezskutecznie. Nawet w Nando's mnie nie chcą. - zaśmiałam się, przygnębiona całą tą sytuacją, a jego uśmiech pogłębił się jeszcze bardziej.

- Usiądziemy? - pokiwałam entuzjastycznie głową i pozwoliłam mu wyrównać ze mną krok.

Kiedy już miałam otwierać usta i zacząć kolejny temat do moich oczu dotarł zadziwiający widok. Zmarszczyłam czoło, ściągając przy tym brwi i przyglądając się natarczywie szatynce, która zajmowała jedną z kanap ze wzrokiem utkwionym w jakimś kolorowym czasopiśmie.

- Nathalie? - podeszłam bliżej niej, czując, że Gerard zmierzał w tę samą stronę.

        Larce podniosła zainteresowany wzrok i jakby... zdębiała. Była blada i jakby nieobecna, wlepiając wzrok w mojego towarzysza. Aż zaczęłam się martwić, ale kiedy sekundę później znów na mnie spojrzała, uśmiechnęła się szeroko i dała mi szybkiego buziaka w policzek.

- To jest moja przyjaciółka, Nathalie... - powiedziałam, odwracając się do mężczyzny, który z zainteresowaniem wpatrywał się w dziewczynę.

________________________
Co do rozdziału następnego zdradzę, że będzie działo się więcej i będzie miało to związek z chłopcami ;p. Musiałam napisać jakiś przejściak i tak o to wyszedł rozdział szósty. Jak się podoba? :)